سپاں ورگے پت

تیتھوں سچ سنیا نھیں جاونا
جے سن سکدا ایں سن

میں باھروں ساوی جاپدی

میرے اندر لگیاے گھن

میں ٹُٹ کے ڈگن آلی آں

بس چار دیہاڑے زندگی

میں مرگ چوگاٹھے کوکدی
میتھوں بھجدی جاوے زندگی
 ہن جھُل کے آئیاں نھیریاں
نھیں تھمیاں بھار سہارنا
توں بودیوں پُٹدایں بھولیا

میرے پانیاں مینوں مارنا

دھرتی وچ دب کے بھل گئی

سِگے موتی لکھ کڑوڑ
ہن تھاں تھاں مٹی رولدی

تے ہتھ وچ آوندے روڑ
میری چادر لاہ کے لَے گئے
تے وڈھ کے سِٹ گئے گت
میں ماں بولی پنجاب دی
میرے سپّاں ورگے پُت