گوریاں مسند خالی کیتی ، سانبھ لی یو پی والیاں نے

دھرتی اَوت نپتّی ساڈی، یا کس ڈَین دا پھیرا اے
پنج دریاو سو تاں لاو اپنا پُتّر کیہڑا ہے
دیدے پھُٹ گے وِچ نصاباں، ماں دا جایا لبھیا ای نھیں
پُتّر ماں دے ڈھین کوئی کھا گئی یا فیر ماں نے جمیا ای نھیں؟
ساڈا ویہڑا، ساڈی پریا، پینچ بیگانے دیساں دے
مالک بن مزارع بیٹھے، بھید نیارے لیکھاں دے
ہنساں لئی سی چوگ کھلاری، کھادی کانواں کالیاں نے
گوریاں مسند خالی کیتی ، سانبھ لی اردو والیاں نے

اردو ہندی گنگا جمنی گوریاں چاری سانبھی ہے

اردو ہندی گنگا جمنی  گوریاں پالی  سانبھی اے
ਉਰਦੂ ਹਿੰਦੀ ਗੰਗਾ ਜਿਮਨੀ  ਗੋਰਿਆਂ ਪਾਲ਼ੀ  ਸਾਂਭੀ ਏ
ساڈی قوم پنجابی قومی بولی وی پنجابی اے
ਸਾਡੀ ਕੌਮ ਪੰਜਾਬੀ ਕੌਮੀ ਬੋਲੀ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਏ
جیہڑا پڑھدا اپنی مٹی چھڈ پرایا ہو جاندا
ਜਿਹੜਾ ਪੜ੍ਹਦਾ ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਛੱਡ ਪਰਾਇਆ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ایہدا مطلب  وچ نصاباں کجھ نہ کجھ خرابی اے
ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ  ਵਿੱਚ ਨਿਸਾਬਾਂ ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ ਖ਼ਰਾਬੀ ਏ

وچ کراہے بھجن نالوں، بیٹھا سُتّا چنگا

ہم کو تم کو کردا پھردا چبھدا رہندا اردو
پِنڈ پنجابی ماں نوں چھڈ کے بھُلیا پھردا رُلدو

لوکاں دی توں پَیڈ کیوں ننپنداں کیوں بننداں بھک منگا
وچ کراہے بھجن نالوں، بیٹھا سُتّا چنگا

جھوٹا جھوٹ جُثے جیہا انت سمے دفناونا

چاہے جو وی کر لے بندیا، انت بڑھیپا آونا
پنچھی کلا دا اُڈ جانا تے، جُثہ جا دفناونا
 سُچا سچ  کلا برابر جوٹھے نہ نئیں آونا
جھوٹا  جھوٹ جُثے جیہا انت سمے دفناونا

تھاں تھاں جھگی لائی

بھوں چھُٹی تے بولی بھُلّی
جوگی جون ہنڈائی
ساڈے لئی تاں پئے اجاڑے
لال ہنیری آئی
آزادی نوں جانن جنہاں
شاہی ونڈ کے کھائی
اسیں تاں پکھی واسا کھٹیا
تھاں تھاں جھگی لائی
لندن والے تاں اک پاسے
دلّی منہ نوں آئی
اردو ہندی سِر تے بیٹھی
انگلش قینچی پائی
کنّے ای جاپھی ساہی اکلّا
کیہ پالے تک رسائی؟
پیچا ہلے سی وِچ وچالے
ریفری وسل بجائی
چھڈ دے جھلیا مکدی مک گی
چل جر لئیے رسوائی

حال اوئے ربّا یو پی والیاں

میرا مُنڈا جا اسکولیں

ਮੇਰਾ ਮੁੰਡਾ ਜਾ ਅਸਕੋਲੀਂ
 جد پنجابی بولے
ਜਦ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲੇ
نال دے بچے ہس پیندے تے
 ਨਾਲ਼ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੱਸ ਪੈਂਦੇ ਤੇ
ٹیچر ڈانٹے ٹوکے
 ਟੀਚਰ ਡਾਂਟੇ ਟੋਕੇ
جرمانہ وی بھردا جھلّا
ਜੁਰਮਾਨਾ ਵੀ ਭਰਦਾ ਝੱਲਾ
نالے سوری بولے
 ਨਾਲੇ ਸੋਰੀ ਬੋਲੇ
حال اوئے ربّا اردو  والیاں
ਹਾਲ ਓਏ ਰੱਬਾ ਉਰਦੂ ਵਾਲੀਆਂ
کِنج پنجابی رولے
ਕਿੰਜ ਪੰਜਾਬੀ ਰੋਲੇ








بے غیرت ہے جیہڑا کھا کے
نمک حرامی کردا
ساڈے کھوہ دا پانی بھردا
گل بیگانی کردا

بونیاں دے سر چڑھ کے بونے،

اچیاں پچھے جیہڑے بھجدے
رل جاندے وچ تھل
نیویاں دے لڑ لگ کے رہیے
نیویں ٹہنی پھل
وڈا چھوٹا کوئی نئیں بندیا
سب دی اِکّو جد
بونیاں دے سر چڑھ کے بونے،
لما کردے قد

او مرے دیس دیا واسیا

او مرے دیس دیا واسیا
میرے بھولیاپنجابیا

کاہتوں رنگ بیگانے رنگ کے
ہو ڈبّ کھڑبّے جاونا
کاہتوں بول بدیسی بولیاں
توں گھوگھڑ کاں کہلاونا
تیرا سُچا سوہنا رنگ جی
تیری بولی مالا مال
ایسے رنگ نوں گُوڑا کر ییے
ایسے بولی ٹولیے لعل
ایتھے کسے شے دی تھوڑ نہیں
نہ عقل سوجھ دا کال

ویہڑے دے وچ بیری اگ پئی

ویہڑے دے وچ بیری اگ پئی
بابل دی دھی وڈی ہو گئی

ٹھیماں روڑے مارن لوکی
آوندے جاندے کھنگن لوکی

جد کوئی گھبرو ہتھ ملاوے
بابل دا چِت ڈردا جاوے

لوکو پُچھنا دسنا اوکھا
دھی دا ساکھ وی لبھنا اوکھا

بھار امانت وس تو بھارا
بابل راتیں جگ جگ ہارا

ویہڑے دے وچ بیری اگ پئی
بابل دی دھی وڈی ہو گئی

پنجابیاں دے ناں

پنجابیاں دے ناں

کھیتاں وچوں پٹ کے سانوں
گملے اندر لایا
ساڈے تے دس بُور کی آونا
کس کم ساڈا سایہ
اُس مالی دے کرمیں کیڑے
چھاورے جیس اگایا


ساڈی سُچّی کھَل لہائی
جھوٹی قلعی کرائی
گل وچ ٹھوٹھا ڈوری بنھیا
گڑوی ہتھ پھڑائی
منگ منگ کھاندی پوچھ ہلوندی
  جونوں بے جون  لوکا ئی



چھوٹا جیہا سکرپٹ
بیبے:
جونوں بے جون، بُرا حال بونکے دیہاڑے
میرا کملا جیہا پت کتھوں کتے پکوندا آیا
پتر:
اماں اج اکّی فروری آ، ماں بولی دیہاڑ، ، پریس کلب اگّے وکھالہ دے آئیاں
بیبے:
ہائے وے پترا
دیس آزاد ہوئے ستر سال ہو گئے
پر کاہدا آزاد ہویا
ہلے وی ایہداں لگدا جِدّاں پرائے دیس بیٹھے ہوئے
پتر:
پرائے دیس؟ امّاں اوہ کِداں
بیبے:
پتّ اپنے تے پرائے دیس چ اینا کو فرق ہندا کہ اپنے دیس  چ بنداں گھر تے باہر اکّو بولی بولدا
پر بیگانے دیس چ گھر دی سردن ٹپ دے سار ای بولی بدل جاندی آ
جے ایہو چالے رہے تاں پتہ نئیں ملک دا کی بنو
پتر:
اماں بولی دا ملک نا کی تعلق؟
بیبے:
پت ایسے اردو نے بنگالی ساڈے توں دور کیتے سی، تے بنگلی دیس بن گیا
چلو جو رُڑ گیا اوہ تاں رُڑھ گیا
جو بچیا اوہنوں تاں سودھ لوو،
پتہ نئیں کدن انہاں مورکھاں نوں مت آو گی،
جے انہہاں نے پاکسیاتیاں نو قوم بناونا ہے تے اوہناں دی زبان تے ورثے دا وی خیال رکھنا پاو گا
،
اردو وانگوں بلوچی ، پشتو، سندھی تے پنجابی نوں وی قومی زبان بناونا پو گا

واہی، شاہی، اک برابر

واہی، شاہی، اک برابر، بابیاں جو سمجھائیاں
وچ زمیناں شاہاں وانگوں، عمراں جنہاں ہنڈائیاں
پڑھ لکھ کے اسیں نوکر ہو گے،واہ رے علم کمائیاں
جٹاں دے پُت جئیں جئیں کردے، کس کے پینٹاں ٹائیاں

ٹانواں ٹانواں

کوئی نشہ جیہا کر دیو مینوں، درد دلے بھرآیا
ہاسیاں ہوکیاں دا اک سانجھی اٹھ پردیس سدھایا


جنّاں چوگا، لیکھیں لکھیا، چگنا تے اُڈ جانا
ڈھیری مل مل بہہ نہ کُڑیے، سکھ لَے ونڈ کے کھانا
ڈھیری کھلّر پتّر جانیں، جد آوازہ آنا

کدے جدائیاں ونڈن آوے، کدے ملاوے گڈی
آ اسٹیسشن خالی ہووے تے بھر جاوے گڈی
دنیا چل چلا دا میلہ، وِسل بجاوے گڈی

ٹھریا عشق دا سورج لوکو،، ڈھلیاں حسن دوپہراں
کاسہ پھڑ تکالاں آئیاں، جھولی پا دے خیراں

رتھ سمے دا اڈ دا جاوے ہتھ نہ آون مہاراں
ویلا تھوڑا رہ گیا لوکو، کم پئے نے ہزاراں


دھیاں دا دھن اولّا ہے، دھیاں دے ماپے ڈردے نے
 گھرے رکھدے وی مردے نیں، وداع کردے وی مردے نیں
،

سانوں دھرماں والیاں پاڑیا

سانوں دھرماں والیاں پاڑیا، تے کیتا لیر و لیر
ਸਾਨੂੰ ਧਰਮਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਪਾੜਿਆ, ਤੇ ਕੀਤਾ ਲੀਰੋ ਲੀਰ
ساڈی ہِک تے کھچی ظالماں، ساڈے لہو نال سرخ لکیر
 ਸਾਡੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਖਿੱਚੀ ਜ਼ਾਲਮਾਂ, ਸਾਡੇ ਲਹੂ ਨਾਲ਼ ਸੁਰਖ਼ ਲਕੀਰ
اسیں دوہاں پاسے جھاکدے، تے روندے نیر و نیر
 ਅਸੀਂ ਦੋਹਾਂ ਪਾਸੇ ਝਾਕਦੇ, ਤੇ ਰੋਂਦੇ  ਨੀਰੋ ਨੀਰ
ساڈے رانجھے ونجلی پھوکّ تّی، تے رنگ پور وس گئی ہیر
ਸਾਡੇ ਰਾਂਝੇ ਵੰਝਲੀ ਫੂਕ 'ਤੀ, ਤੇ ਰੰਗ ਪੁਰ ਵੱਸਗੀ ਹੀਰ
 اسیں سورمے پت پنجاب دے، اج ہو گئے ننگ فقیر
 ਅਸੀਂ ਸੂਰਮੇ ਪੁੱਤ ਪੰਜਾਬ ਦੇ, ਅੱਜ ਹੋਗੇ ਨੰਗ ਫ਼ਕੀਰ