تتلی دے ساہ سک گئے

اچ٘ے ہوساں دے محل مینارے

صدق نوں کون پچھدا

بھورے تتلی دا رس نچوڑیا

تتلی دے ساہ سک گئے

ہووے ڈھڈ وچ چور وے سائیاں

تے پگ کویں سر تے ٹکے

اسیں سترے بہترے ہوئے
تے ماں ہلے بچہ آکھدی

تیرے پیار والی رنگلی قینچی
وے ساڈے دونویں پر کٹ گئی

نی میں لعل گواچے ورگی
جوہری دی اکھ نہ ملی

ہن رکھی سکھی پچ جاندی
نی ما پے نہ سر تے رہے

کاہتے رشتے پھرولیں کُڑے
ماواں دا بدل کوئی نہیں

رب٘ا وقت دے پیر بنھ دے
ساتھوں ساڈی ماں نہ کھووے

شعر لکھ  جے سنیہا کوئی دینا
شاعراں دا بھرم رہن دے

بی انگرو گا آپ مہاریں
مٹی دا یقین کر لَے

مر جائیں تو لڑدے لڑدے
انج وی تاں مر جاونا


ہنگارہ بھرن گے عزتاں والے
قرضئی دی پت کوئی نا

تھاواں ہور وی نیں نیویاں توں نیویاں
پر قرضے دی انت کوئی نہ

پت گھلدے رہے پیسے تے دوائیاں
ماں نوں اکلاپا کھا گیا

کنڈے بیٹھا تے سوچی جاواں
دریا کیہدے کہے رکیا